Hageland Blues & Roots Night Festival Glabbeek (23-03-2024) reporters & photo credits: marcel info organisatie: Hageland Blues & Roots Night © Rootsville 2024

Bijna eind maart, en dan weet je het wel. Terug tijd voor de Hagelandse Blues & Roots Night. Sympathiek festival dat zowat het begin van het Vlaamse blues festival seizoen inluidt. Naar jaarlijkse gewoonte trok uw reporter naar het Hageland voor een fijne avond blues & roots. Eindje bollen voor mij, maar dat heb ik er wel voor over. Vooral last van de maartse buien onderweg, maar de dubbele regenboog die mij begroette bij aankomst in Glabbeek, maakte veel goed.

Na een lange winter was het dan ook tijd om een aantal vrienden te begroeten, een frisse pint ter hand te nemen en ons te installeren voor een avondje blues, en samen met mij tal van blues liefhebbers was De Glazuur was goed gevuld.

Er stonden 5 bands geprogrammeerd dit jaar startend met Los Chupitos, een Belgisch/Spaans country blues duo. Naast een gitaristwiens naam ik ben vergeten staat ook Ruben Bertrands (harmonica & vocals) op het podium. Of was het Blues Messenger? Het programma van de avond was er daar niet echt duidelijk over. Feit was dat het duo werd vergezeld van een tweede harmonicaspeler in de persoon van Bert Werbroucx. De mannen zijn beïnvloed door mensen als Muddy Waters, Johnny Cash of Doc Watson…a story about fingerpickin’ meets down ‘n dirty blues.

Zulke dingen kunnen voor mij alvast niet misgaan. Het trio zou tussen de “change overs” op het kleine zijpodium hun ding komen doen. En dat deden ze met verve met old school blues met een eigen tintje. Soms in trio, soms in duo of zelfs helemaal alleen konden we genieten van klassiekers als ‘Sweet Home Chicago’, ‘Must have Been The Devil’, ‘Ain’t Got You’, ‘Don’t You Mind People Grinning In Your Face’ of ‘Red House’. Leuke sets en op het laatst kwam zelfs Toon, drummer van the Fast Food Kings, het trio vervoegen om een stukje mee te spelen met zijn lepels, ja, u leest het goed !

Tweede band om aan te treden waren de Hoodooman. De band is een Funky Bluescombo met 4 doorwinterde blues-rotten. Ze zoeken hun heil in meer onbekende, maar daarom niet minder krachtige en swingende nummers, blues, rock, funk en soul met een lekkere groove.

Hoodooman bestaat naast AC aka Alain Counye, Double U Pete aka Wilfried Peeters ook nog uit Noël Vandenbroeck aan de drums en bassist Jo Vanuffelen. So let’s get funky baby !! De mannen gingen van start met het welbekende ‘Catfish Blues’ op de voet gevolgd door ‘No One Can Forgive Me’. Stevig gitaarwerk, maar ook de harmonica liet zich niet onbetuigd zoals in ‘So Low Down 13’ en ‘Midnight Train’. Geregeld werd ook de slide bovengehaald en het klonk redelijk rauw, maar ondanks de stevige pogingen van het viertal kon ik me er niet in thuis brengen.

Verder op het menu wordt het iets steviger met Stef Paglia en zijn band. Stef is alvast geen onbekende in het blues midden. Een gekende gitaarslinger en snarebender die al heel jong zijn passie voor de gitaar ontdekte. Hij brak totaal door als gitarist bij de Bluesbones en heeft ondertussen zijn eigen band rond zich verzameld met Geert Schurmans aan de bas, Sven Bloemen op drums en ook sinds kort een vierde man aan de toetsen: Tom Eylenbosch, gekend van de Mississippi All Stars of The Artisans Of Solace. Nu was ik eens benieuwd hoe dat allemaal zou klinken.

Met ‘Stand Up’ en ‘The Unknown’ werd de set gestart en onmiddellijk had ik er een goed gevoel bij. De Hammond klanken van Tom voegden een andere sound toe aan hetgeen we vroeger van Stef gewend waren. ‘Blue Eyes’ kreeg een leuk funky tintje mee en kreeg al menige heupen in beweging. ‘Warm Instead Of Cold’ was dan weer een prachtig nummer waarin een boodschap verwerkt zat als aanklacht tegen huishoudelijk geweld. Niet alleen sterk in zijn muziek maar ook in zijn teksten weet Stef de aandacht te trekken. Er mag al eens een covertje worden gespeeld dachten de jongens en dat werd ons aangeboden met ‘Them Changes’ van Buddy Miles. Ondertussen werd het ritme zeer strak gehouden door Geert en Sven. Stef haalt dan de slide boven voor ‘Queen Of The Darkness’.

Als grote fan van Neil Young hield ik mijn hart vast toen Stef aankondigde een eigen versie van de man te zullen brengen, maar toen hij de eerste noten van ‘Old Man’ de zaal inslingerde wist ik dat het goed zat. Heel mooie versie met een eigen insteek. Cover van topkwaliteit en dat kan ook worden gezegd van het gitaarwerk, maar dat wist iedereen al, en ook een heel dikke pluim voor het toetsenwerk van Tom Eylenbosch, die een serieuze aanwinst voor de band blijkt te zijn. Gezien de organisatie er een strak tijdschema op nahoudt, waren we met ‘Freedom’ al aan het laatste nummer toe. Stevig applaus voor het viertal. Stef Paglia heeft bij deze toch een stevige evolutie meegemaakt met de komst van Tom Eylenbosch. Geëvolueerd van een powertrio naar een band met meer inhoud en soul en vooral een andere sound. Topwerk gasten !

Ondertussen waren we al aan de voorlaatste band van de avond met het Big Dave Trio. Dit trio omvat zowat de crème van de Belgische blues scene met “Big” Dave Reniers aan de harmonica en zang, Bart Mulders op gitaar en Frederik van den Berghe aan de drums.

Dave hoeft alvast geen introductie meer want elke blues liefhebber heeft hem al tal van keren horen spelen. Bart Mulders is één van de betere “old school” blues gitaristen die ons land rijk is. Frederik Van den Berghe, op het eerste gezicht niet zo'n bekende kop, maar vergis je niet, hij heeft zowat bij iedereen gespeeld, van Arno tot Admiral Freebee. Maar het meest zie je hem achter de drums zitten bij jazz- of bluescombo's. He's an old style kinda dude. We kunnen ons verwachten aan blues Chicago-style uit de jaren vijftig en zestig, gaande van Big Bill Broonzy over Sonny Boy Williamson II tot Elmore James... om er maar een paar te noemen. Me like, zou ik zo zeggen en dat begon al met ‘Help Me’, ‘I Dind’t Know’ en ‘Sitting At The Top Of The World’.

Drie nummers en Dave droop al van het zweet. Hij weet ook zijn stempel te drukken op de gespeelde songs en het fingerpickin werk van Bart en het “down to earth” drumwerk van Frederik lijmen het geheeld perfect aan elkaar. Dave’s stem past bij de keuze van de songs en dat hij harmonica kan spelen is voor iedereen duidelijk. Na ‘Sugar Coated Love’ en ‘Hard Hearted Woman’ mag Bart laten horen dat ook hij een stukje kan zingen en trakteert hij ons op een knappe versie van R.L. Burnisde’s ‘Poor Black Mattie’. De klassiekers blijven ons om de oren vliegen met ‘Just Your Fool’ of ‘Meet Me In the Bottom’ en met een stevige ‘Rockanitis’, neemt de band afscheid van een dankbaar publiek.

Om de avond af te sluiten is er gevist in de Nederlandse muziekvijver waar ze de Leif de Leeuw Band aan de haak hadden geslagen. De Leif de Leeuw Band is dé Southern jamband van Europa. Met zes man sterk bezorgen de mannen van de band een show met vlammende gitaarsolo’s, twee duellerende drummers en scheurende Hammond grooves. De sound is een fijne mengelmoes van rock, blues, americana, country en Southern rock met oprechte teksten en een lekker seventies tintje.

De band bestaat uit Leif de Leeuw (gitaar), Sem Jansen (zang en gitaar), Boris Oud (fender bass), Tim Koning (drums), Joram Bemelmans (drums) en Jeroen Ermens (Hammond & Wurlitzer). Ondertussen was het tijdschema een ietsiepietsie in de war maar dat mocht voor de fans de pret niet bederven toen de band ‘Rosalie’ de zaal inslingerde en dat werd gevolgd door ‘Playing In A Band’ en ‘Gumbo Man’.

Leif en zijn band brachten het geen er van hen werd verwacht, stevig en geoliede als een machine. We maakten zo ook kennis met hun zo juist uitgebracht nieuw album 'Mighty Fine' en dat was het ook. Voor mij werd het echter redelijk laat en ik had nog veel kilometers te malen, dus besloot ik richting “de Vloanders” te rijden, het was een lange en goed gevulde avond geweest.

Alweer een fijne editie van deze Hagelandse Bluesnight. Goede organisatie met vriendelijke medewerkers. Ik zou zeggen: “ Op naar de volgende” ! Kleine tip voor de organisatie, en dit voor de fotografen onder ons: probeer van die rode doeken op de achtergrond af te raken en vervang ze door zwarte en vraag aan de mensen van de belichting om deze te richten op de muzikanten (en vooral de drummers) en niet op de monitoren. Maar voor de rest niks dan goeds ! Cheers !

Marcel